Porównywana do "Walca z Baszirem" Ariego Folmana przede wszystkim ze względu na animowane sekwencje, "Zielona rewolucja" Alego Samadi Ahadiego i Jana Kruegera stanowi współczesny filmowy zapis ostatniej irańskiej rewolucji. Praktycznie dzień po dniu od czerwca 2009 roku autorzy dokumentu starali się śledzić irańskie społeczeństwo, które zmobilizowało się do powszechnych wyborów prezydenckich. Dziesiątki tysięcy młodych ludzi po raz pierwszy zamanifestowało swoje poglądy polityczne na ulicach. Zablokowanie w dniu wyborów urn dla części obywateli i w konsekwencji sfałszowanie wyborów prezydenckich wywołało fale zamieszek. Znakiem rozpoznawczym manifestantów był kolor zielony.
W filmie Ahadiego i Kruegera dominują materiały video nakręcone przez samych świadków wydarzeń, którzy w czerwcu i lipcu 2009 roku rejestrowali nadużycia władzy Mahmuda Ahmedineżada. Świat mógł obserwować "zieloną rewolucję" w Internecie, m.in. na serwisie Twitter i na ogromnej ilości blogów. Wszyscy świadkowie, którzy wypowiadają się w filmie, wspominają przede wszystkim chęć powszechnej zmiany w polityce irańskiej i radykalizm reżimu, który bezkarnie bił i mordował protestujących. Sekwencje animowane koncentrują się na przeżyciach dwóch osób: kobiety i mężczyzny, którzy stają się dla widzów przewodnikami po "zielonej rewolucji". Z drugiej strony, animacja ma pokazać przede wszystkim te doświadczenia walczących Irańczyków, których nie można było zarejestrować kamerą video – aresztowania, egzekucje, bicie i groźby. Dodatkowym wątkiem pojawiającym się niejako w tle jest nastawienie krajów zachodnich do zmian politycznych w Iranie, który doskonale podsumowuje jeden ze świadków, mówiąc gorzko, że: dla nich "na Bliskim Wschodzie liczy się tylko i wyłącznie ropa, a nie prawa człowieka".
"Zielona rewolucja" stanowi nie tylko zapis wydarzeń historycznych z roku 2009 wzbogacony o animację, lecz także dokumentalną próbę zobrazowania współczesnego irańskiego patriotyzmu i walki w "obronie ojczyzny", co podkreśla patetyczna inwokacja animowanej bohaterki w jednej z ostatnich scen filmu. Czy rzeczywiście twórcy filmu koncentrują się jedynie na krytyce i potępieniu reżimu, czy może zwracają uwagę, że ich świat wymyka się wzorcom zachodnim, a ich rewolucja ma zupełnie inne oblicze?
W filmie Ahadiego i Kruegera dominują materiały video nakręcone przez samych świadków wydarzeń, którzy w czerwcu i lipcu 2009 roku rejestrowali nadużycia władzy Mahmuda Ahmedineżada. Świat mógł obserwować "zieloną rewolucję" w Internecie, m.in. na serwisie Twitter i na ogromnej ilości blogów. Wszyscy świadkowie, którzy wypowiadają się w filmie, wspominają przede wszystkim chęć powszechnej zmiany w polityce irańskiej i radykalizm reżimu, który bezkarnie bił i mordował protestujących. Sekwencje animowane koncentrują się na przeżyciach dwóch osób: kobiety i mężczyzny, którzy stają się dla widzów przewodnikami po "zielonej rewolucji". Z drugiej strony, animacja ma pokazać przede wszystkim te doświadczenia walczących Irańczyków, których nie można było zarejestrować kamerą video – aresztowania, egzekucje, bicie i groźby. Dodatkowym wątkiem pojawiającym się niejako w tle jest nastawienie krajów zachodnich do zmian politycznych w Iranie, który doskonale podsumowuje jeden ze świadków, mówiąc gorzko, że: dla nich "na Bliskim Wschodzie liczy się tylko i wyłącznie ropa, a nie prawa człowieka".
"Zielona rewolucja" stanowi nie tylko zapis wydarzeń historycznych z roku 2009 wzbogacony o animację, lecz także dokumentalną próbę zobrazowania współczesnego irańskiego patriotyzmu i walki w "obronie ojczyzny", co podkreśla patetyczna inwokacja animowanej bohaterki w jednej z ostatnich scen filmu. Czy rzeczywiście twórcy filmu koncentrują się jedynie na krytyce i potępieniu reżimu, czy może zwracają uwagę, że ich świat wymyka się wzorcom zachodnim, a ich rewolucja ma zupełnie inne oblicze?
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
